مرگ مستقیم در فلسطین، توسط «شایسته‌ترین ارتش دنیا»
در آن لحظه از میان فریاد‌های شکوه، چند زن فلسطینی با شهامت کوشیدند به سربازان نزدیک شوند تا مگر از آن‌ها اجازه رسیدن به زخمی را بخواهند اما آن‌ها نیز با رگبار گلوله‌ها مواجه شدند که یکی از آن‌ها را مجروح ساخت.
این وحشی‌ها که قادر نبودند نو جوان زخمی را در محل مداوا کنند، به جای بردن او به بیمارستان، صبر کردند تا او بمیرد و سپس او را سوار جیپ خود کردند و با خود بردند.
روز ۱۶ ژانویه گذشته، در جنوب بتلهم، در دهکده تکووا، ارتش اسرائیل سگ‌هایش را که تا دندان مسلح بودند، بر روی اهالی دهکده که برای دفاع از خود فقط سنگ و گاهی نیز کوکتل مولوتف در اختیار داشتند، رها می‌کند.
اوسایی حسن ال عمر، نوجوان ۱۷ ساله با سه گلوله بر زمین می‌افتد.
خانواده و نزدیکانش می‌کوشند به او که هنوز زنده بود، کمک‌های اولیه را برسانند ولی یک مشت سرباز خشن، با ادامه تیراندازی مانع می‌شوند.
پس از چند دقیقه، شماری از این جنایت‌کاران، برای برداشتن بدن نوجوان به‌سوی او آمدند. بدون هیچ‌گونه ملاحظه‌ای، او را تا پشت جیپ خود که کمی دورتر متوقف بود، روی زمین کشاندند. این صحنه، که گروهی از سربازان مانند گله سگان رفتار می‌کردند به‌حدی موحش بود که در انسان فقط احساس مشمئز‌کننده‌ای ایجاد می‌کرد. پس آن بخش از انسانیت در این لحظات وحشتناک کجا رفته است؟! این سربازان، خانواده‌هایشان، کسانی که از آن‌ها پشتیبانی می‌کنند و کسانی که به آنان فرمان می‌دهند، آیا پدر و مادر‌هایی هستند که روح ندارند؟ آیا آن‌ها هر نوع اخلاق را، هر نوع احترام به زندگی بشری را از دست داده‌اند؟ آیا آگاه هستند که این نوع اقدامات که در اثر نژادپرستی ایجاد می‌شود آن‌ها را برای همیشه تباه می‌کند و به ژرفای شقاوتی می‌اندازد که برابر با شقاوت پست‌ترین شکنجه‌گرانی است که در زمان‌های نه زیاد دوری محکوم‌شان می‌کردند؟
در آن لحظه از میان فریاد‌های شکوه، چند زن فلسطینی با شهامت کوشیدند به سربازان نزدیک شوند تا مگر از آن‌ها اجازه رسیدن به زخمی را بخواهند اما آن‌ها نیز با رگبار گلوله‌ها مواجه شدند که یکی از آن‌ها را مجروح ساخت.
این وحشی‌ها که قادر نبودند نو جوان زخمی را در محل مداوا کنند، به جای بردن او به بیمارستان، صبر کردند تا او بمیرد و سپس او را سوار جیپ خود کردند و با خود بردند.
همان‌گونه که سال‌ها پیش به‌عنوان ناظر مدنی افشاء می‌کردم (*)، این صحنه‌ای عادی از زندگی در فلسطین است.
جنگ استعماری اسرائیل ـ این جنگ را باید این‌گونه نامید ـ در مصونیت کامل ادامه دارد. دولت‌های ما که می‌دانند، ولی واکنشی نشان نمی‌دهند، همدستان تمام و کمال اسرائیل‌اند و یک روز باید در برابر دادگاهی واقعی پاسخگو باشند.
(*) «شما می‌توانید خانه‌های ما را تخریب کنید ولی روح‌های ما را تخریب نخواهید کرد.»، سال ۲۰۰۵