چشم‌انداز شرایط نوین مبارزهٔ طبقاتی در جامعه
امسال، کارگران و زحمت‌کشان میهن‌مان در شرایطی به استقبال روز جهانی کارگر رفتند که وضعیت معیشتی و شرایط کاری آنها، هم‌چون بیش از سه دههٔ اخیر، نسبت به سال پیش از آن، سیر نزولی طی کرده است. دستمزد ۴ تا ۵ برابر زیر خط فقر؛ عدم پرداخت ماه‌ها دستمزد؛ بیکارسازی و اخراج گسترده؛ تورم افسارگسیخته و گرانی فزاینده، نمای زندگی طاقت‌فرسای طبقهٔ کارگر و اقشار زحمت‌کش ایران است.
سیاست‌های سرکوب‌گرانهٔ داخلی و برنامه‌های اقتصادی نئولیبرالی که حاکمیت جمهوری اسلامی برای دهه‌ها بر اقتصاد کشور تحمیل کرده است، باعث فساد گسترده، تمرکز نجومی ثروت در دست عده‌ای معدود، و گسترش عظیم شکاف طبقاتی در جامعه شده است.
سیاست‌های اقتصادی ــ اجتماعی نئولیبرالیِ تعدیل ساختاری، با منافع تمام طبقات و اقشار ملی و دموکراتیک مردم ایران در تضاد است.
از دیدگاه ما، توقف اجرای سیاست‌های نئولیبرالیستیِ تعدیل ساختاری مسأله اصلی مبارزهٔ طبقاتی در شرایط حاضر است. چنین مبارزه‌ای:
• ـــ گسترده‌ترین اتحاد نیروهای اجتماعی را، به‌ویژه در میان کارگران و زحمت‌کشان، تأمین می‌کند؛
• ـــ از راه مقابله با سیاست‌های اقتصادی ــ اجتماعی لایه‌های بورژوازی بزرگ ایران، به‌طور مستقیم حاکمیت این لایه‌ها را به چالش می‌کشد و راه را برای انجام یک تحول بنیادی هموار می‌سازد؛
• ـــ با حمله مستقیم به سیاست‌های نهادهای مالی سرمایه‌داری جهانی و هدف قرار دادن دریچهٔ نفوذ امپریالیسم در میهن ما، در خدمت مبارزه در دفاع از «استقلال» کشور قرار می‌گیرد؛
• ـــ به جهت مبارزه با دیکتاتوری سرمایهٔ بزرگ در کشور ما، و استبداد مذهبی حاکم، که شکل اعمال قدرت لایه‌های بورژوازی بزرگ است، در جهت تضمین آزادی‌های سیاسی حرکت می‌کند؛
• ـــ با یورش به سیاست‌های تعدیل ساختاری، به‌عنوان عامل اصلی وخامت فزایندهٔ وضعیت معیشتی و اقتصادی توده‌های مردم، به خواست اساسی «عدالت اجتماعی» تحقق می‌بخشد.
رشد کمی و کیفی مبارزات کارگران و زحمت‌کشان
در طول سال ۱۴۰۰، کارگران و سایر اقشار زحمت‌کش در‌مجموع ۴۱۲۲ بار دست به اعتراض زدند. تعداد اعتراض‌ها نسبت به سال ۱۳۹۹ از رشد کمی ۱۱۵ درصد برخوردار بود. بیشترین اعتراض‌ها از سوی کارگران، فرهنگیان و بازنشسته‌ها انجام گرفت. ۲۳۱۲ اعتراض کارگری (۶۱٪ بیش از سال ۱۳۹۹)؛ ۱۳۷۴ اعتراض توسط فرهنگیان شاغل یا بازنشسته (۹۱۰٪ بیش از سال ۱۳۹۹) و ۴۳۰ اعتراض کارگران بازنشسته (۶۲٪ بیش از سال ۱۳۹۹)، حاکی از گسترش کمی اعتراضات توده‌های زحمت در سال گذشته است.
برگزاری ۱۱ تجمع سراسری از سوی معلمان که توسط «شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران» سازمان داده شده بود؛ اعتصاب ده‌ها‌هزار نفر از کارگران پروژه‌ای و پیمانی ده‌ها شرکت در صنعت نفت و در مناطق مختلف کشور؛ عقب‌نشینی حاکمیت در برابر اعتراض‌های چندین سالهٔ کارگران نیشکر هفت‌تپه و خلع ید از مالکان خصوصی این شرکت؛ اعتراض به بحران آب در خوزستان که با شرکت اقشار مختلف مردم صورت گرفت؛ اعتراضات مکرر کشاورزان اصفهان به مشکل کم‌آبی و حمایت گستردهٔ سایر اقشار مردمی در این استان از آنها، برجسته‌ترین نمونه‌های اعتراضات توده‌های کار و زحمت در سال گذشته بود.
در سال ۱۴۰۰، رشد کیفی اعتراضات کارگران و زحمت‌کشان نیز از اهمیت تعیین‌کننده‌ای برخوردار است. افزایش تجمع‌های سراسری خیابانی به‌صورت سازمان‌یافته و هم‌زمان؛ گسترش برگزاری اعتراض‌ها در برابر مراکز دولتی؛ حمایت طبقات و اقشار مختلف زحمت‌کش از یکدیگر، از طریق صدور بیانیه یا شرکت در تجمعات؛ نشان از افزایش وزن حرکات اعتراضی زحمت‌کشان در فضای اجتماعی کشور، به‌رغم سرکوب‌های حکومتی و زندانی کردن فعالین صنفی دارد. این مجموعه در کنار محتوای بیانیه‌ها و اطلاعیه‌های سازمان‌گران اعتراضات، که نشان از درجهٔ بی‌سابقه‌ای از آگاهی سیاسی و طبقاتی از سوی سازماندهنگان جنبش‌های اعتراضی است، همه و همه نویدبخش شرایط نوین مبارزه طبقاتی در جامعه ماست. شرایطی که مسلماً زایندهٔ هدایت‌کنندگان و رهبران جنبش مردمی از درون آن، خواهد بود.
اول ماه مه بر همه کارگران و زحمت‌کشان مبارک باد!