کاخ سفید بازهم الیوت آبرامز را به‌کار می‌گیرد
این‌که در جامعه‌ای به‌شدت بیمار از کسی تقدیر شود معیاری برای سلامت آن جامعه نیست. ولی چون جامعۀ ما واقعاً و عمیقاً بیمار است، یگانه راه سریع برای رسیدن به ثروت و اعتبار، خبیث و بدذات بودن است، خبیث و بدذات درست مانند «الیوت آبرامز».
به گزارش CNN، پرزیدنت «جوبایدن، نئوکانِ تبهکار «الیوت آبرامز» را نامزد تصدی سِمتی در کمیسیون مشورتی دیپلماسی عمومی آمریکا کرده است. بنا به اعلان وزارت خارجۀ آمریکا، این کمیسیون مسؤول نظارت بر فعالیت‌هایی است که دولت آمریکا برای درک جوامع خارجی، دادن اطلاعات، و تأثیرگذاری بر آنها انجام می‌دهد، و علاوه بر آن مسؤول نظارت بر بازوی تبلیغاتی آمریکا، «آژانس رسانه‌های جهانی» است.
وقتی به شخصی عنوان «نئوکان ـ نومحافظه کار» اطلاق می‌شود، معمولاً منظور از آن «جنگ‌طلب» بودن آن شخص است، که توصیف کارشناسانۀ درستی نیست. ولی «الیوت آبرامز» واقعاً یک نومحافظه کار و نظریه‌پرداز طرحِ «پروژه برای قرن نوین آمریکایی» (PNAC) است، با ارتباطات نزدیک به مکتب کلاسیک نومحافظه‌کارانِ دهۀ هفتاد میلادی. او دهه‌هاست که سهم بزرگی در پیشبرد سیاست‌های قلدرمآبانۀ امپریالیسم آمریکا در خاورمیانه و آمریکای لاتین دارد.
«الیوت آبرامز» نه‌تنها مأمور ویژۀ دولت «دونالد ترامپ» برای ایران و ونزوئلا ـــ دو کشوری که سیاست خارجی ترامپ در آنها تبهکارانه‌تر از هر جای دیگری اِعمال شد ـــ بود، بلکه معروف بودن او بیشتر به‌دلیل اعتراف به سرپوش گذاشتن بر رسوایی «ایران ـ کنترا» در دوران «رونالد ریگان» است. معمولاً CNN در انتقاد از سیاست خارجی ایالات متحده، به‌ویژه از سیاست خارجی دولتی دموکرات، خویشتن‌دارانه عمل می‌کند، اما در رابطه با نامزدی «الیوت آبرامز» به‌طور بی‌سابقه‌ای زبان به انتقاد گشوده است.
نویسندۀ گزارش، «جک فورِست»، در مقاله‌ای تحت عنوان «بایدن مأمور بحث‌برانگیزِ سابقِ ترامپ را برای کمیسیون مشورتی دیپلماسی عمومی نامزد کرد»، نوشته است:
«الیوت آبرامز، که در سه دولت جمهوری‌خواه خدمت کرده، در آخرین سِمتِ خود فرستادۀ ویژۀ دولت ترامپ برای ایران و ونزوئلا بود، جایی که او مأمور هدایت کارزاری برای تاراندن رئیس جمهور ونزوئلا «نیکلاس مادورو» از قدرت بود.
در پیشینۀ سیاسی او به‌یاد ماندنی‌‌‌ترین نکته اعترافات وی در سال ۱۹۹۱، در رابطه با مخفی نگاه داشتن اطلاعات مربوط به ماجرای ایران ـ کنترا بود، که نتیجۀ آن طرح دو شکایت از وی به‌دلیل سوء رفتار، دو سال تعلیق و صد ساعت کارِ عام‌المنفعه بود، هرچند که او بعدها مورد عفو «جرج اچ. دبلیو. بوش» قرار گرفت.
عملیات مخفی ایران ـ کنترا در دورانی انجام شد که «الیوت آبرامز» معاون وزیر خارجه در دولت «ریگان» بود و شامل تأمین هزینه‌های شورشیان ضدکمونیست نیکاراگوئه می‌شد که از محل فروش تسلیحات به ایران به‌دست می‌آمد، و این در حالی بود که کنگرۀ آمریکا تأمین مالی چنین عملیاتی را ممنوع کرده بود.
«آبرامز» در سال ۱۹۸۲، در همان دوران تصدیِ معاونت وزارت امور خارجه، در گزارشی از دیدبان حقوق بشر هم متهم شده بود. اتهام وی این بود که در اظهارات خود در برابر کمیسیون سنا، گزارش مربوط به قتل‌عام هزار نفر در شهر «اِل موتسوتو» در السالوادر (۱۹۸۱)، که بزرگ‌‌‌ترین قتل‌عام تاریخ معاصر آمریکای لاتین بود و عاملین آن گردان‌های نظامی آموزش‌دیده و مسلح‌شده توسط آمریکا بودند را کم‌اهمیت جلوه داده بود.
الیوت آبرامز» اصرار داشت که تعداد قربانیانِ قید شده در گزارش دیدبان حقوق بشر «نادرست» است، و علاوه بر آن، مسؤول قتل‌عام، یعنی گردان‌های نظامی مزبور را به‌طور مبالغه آمیزی مورد تمجید قرار داده بود. حتی در سال ۲۰۱۹ و پس از این‌که «ایلهان عُمَر»، نمایندۀ کنیایی‌تبار دموکرات از ایالت مینِسوتا، در برابر کمیسیون خارجی مجلس نمایندگان آمریکا رقم مزبور را تأیید کرد، «الیوت آبرامز» اصرار بر صحت اظهارات خود داشت و حتی تلاش کرد گفته‌های نمایندۀ مزبور را به‌دلیل کنیایی‌تبار بودن وی بی اعتبار سازد.
وقتی کسی تا این حد چندش‌آور است که CNN هم از او با نفرت یاد می‌کند، این فرد باید واقعاً آدم مهوّعی باشد. همان‌طور که «جک فورِست» در مقالۀ خود تأکید کرده، این چهارمین دولتِ آمریکاست که «الیوت آبرامز» را، علیرغم این که او شیادی محکوم به مجازات است و در تعدادی از عملیات‌های بدنام و جنایتکارانۀ امپریالیسم آمریکا از هر فرصتی برای تشویق به خونریزی فروگذار نکرده است، به‌کار می‌گمارد. «الیوات آبرامز» تا آن حدی یک قاتل سنگدل است که در جریان کنفرانسی در سال ۱۹۸۵ علناً اعتراف کرد که هدف از حمایت از کنتراها در نیکاراگوئه «تسهیل اِعمال خشونتِ هرچه بیشتر توسط کسانی بود که برای ما می‌جنگدیدند». علاوه بر این، او از استفاده از قدرت نظامی در عراق، سوریه و ایران حمایت می‌کرد. این واقعیت که چنین آدم ستمگر، چنین آدم فاسد و بیرحمی، در مناصبی به کار گرفته شود که در ارتباط با سیاست خارجی آمریکاست، بیانگر ماهیت سیاست خارجی این کشوراست.
برگماری «الیوت آبرامز» واقعاً اعلام جرمی است علیه مدنیت ما، این‌که اژدهاهایی مانند «آبرامز» به‌جای این‌که تحقیر و از جامعه رانده شوند و جرأت نکنند چهرۀ خود در ملأ عام نشان دهند، هنوز هم در جامعه دارای اعتبار باشند. چنین کسانی باید از هر شهری که به آن وارد می‌شوند رانده شوند و حتی نباید به آنها اجازه داد در کاری پاره‌وقت، با حداقل دستمزد به‌کار گرفته شوند. اما به‌جای آن در اندیشکده‌ها به‌عنوان کارشناسان درجۀ یک به‌کار گماشته می‌شوند تا دانش تخصصی خود را در موقعیت‌های که عواقبی برای جهان خواهد داشت، عرضه کنند.
نقل قولی است منتسب به «جیدو کریشنامورتی» که می‌گوید، در جامعه‌ای به‌شدت بیمار، تقدیر از کسی معیاری برای سلامت آن جامعه نیست. ولی چون جامعۀ ما به‌شدت و عمیقاً بیمار است سریع‌‌‌ترین راه برای رسیدن به ثروت و اعتبار، بدذات و خبیث بودن است، درست مانند «الیوت آبرامز». حتی بیشتر از آن، برای این‌که کسی در ساختار قدرت آمریکا صاحب اعتبار شود، باید مانند «الیوت آبرامز» فاسد و در عین حال حاضر باشد هر آن‌چه را باید، بگوید و هر آن‌چه را که لازم است به آن عمل کند، تا تداوم سلطۀ امپریالیسم جهانی که غرق در خون انسان‌هاست تضمین شود.
منبع: راشا تودی
https://fromrussiawithlove.rtde.world/meinung/۱۷۵۰۷۷ ـ weisse ـ haus ـ setzt ـ immer ـ wieder/