همهٔ ما وظیفه داریم بر وحدت پافشاری کنیم و از دشواریهای آن نهراسیم

رامین ـــ

رفیق عزیز علی امیری،

یادداشت دلسوزانه و مسؤولانه شما رفیق عزیز متأسفانه قدری شتابزده تنظیم شده است.

تا اینجا که قریب به یک سال است که سایت «مهر» با شعار وحدت اصولی تودهایها به راه افتاده، بدنبال وحدت اصولی تودهایها بوده است و از آن عدول نکرده است. رفقای «مهر»، که رفقای سرد و گرم چشیدهای هستند، بخوبی از دشواری دستیابی به این آگاهاند و برخلاف نظر و کامنتهای منتشره توسط دوستان شما در «راه توده»، برای «سرگرمی در خارج» یا خوشامد من و شما این راه سخت را انتخاب نکردهاند.

در مورد تضاد در حاکمیت، توجه دارید که تقریباً همه گروههای سیاسی تضاد در حاکمیت و اختلافات جدی بین شخصیتهای مهم آنها را قبول دارند، ولی اکثراً ـــ از جمله «نامهٔ مردم»، ارگان حزب، و سایت «مهر» ـــ این تضادها را برسر تصاحب ثروت و قدرت میدانند نه تضاد آنتاگونیستی از نوع تضاد بین طبقۀ کارگر و سرمایهدار. بعبارت دیگر، هیچیک از این جناحها را مترقی یا انقلابی نمیدانند که از یک جناح آن طرفداری کنند. خوب این مسألهای است قابل بحث. اگر کسی آن را قبول ندارد، نقد کند و استدلال کند.

در مورد «نبرد که بر که» مورد نظر «راه توده»، و شما هم همین طور، «نامهٔ مردم» و «مهر» آن «که برکه»ای را که «راه توده» مبنای سیاست خود قرار داده است قطعاً تمام شده و مردود میدانند. سازمانها و نشریات سیاسی چپ تودهای در این زمینه اختلاف نظر دارند که باید دیدگاههایشان به هم نزدیک شود، و راه آن هم گفتگو است.

مشی سیاسی «مهر» را خود رفقای سایت «مهر» باید توضیح دهند، اما مشخصاً آنها در همین نقدی که شما به آن اشاره کردید، معتقدند که باید از جنبش سبز حمایت کرد، موضعی که معلوم میشود چندان مورد قبول «راه توده» و « نامه مردم» نیست. اینها اختلافات جدی سیاسیاند ولی میتوانند مورد بحث باشند و دربارۀ آنها گفتگو کرد.

همچنین، سایت «مهر» بر حمایت در بست از دولت روحانی، مخصوصاً رفسنجانی، انتقاد جدی دارد ولی از اقدامات درست آنها حمایت میکند. اصلاً بحث اتحاد و انتقاد با این جناح، که اخیراً آقای عرب سرخی از اعضای سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی در روزنامهٔ «آرمان« مطرح کرده است، با توجه به انتقاد جدی از ماهیت دولت روحانی، نمیتواند موضوعیتی داشته باشد. ولی همواره میتوان از کارهای درست دولت جدید، و هر کس دیگری مثل رفسنجانی، که به حال زحمتکشان مفید باشد یا در جهت آزادی بیشتر سیاسی و استیفای حقوق مردم باشد، حمایت کرد. ولی یک مبارز چپ در هیچ جای دنیای ما از ماهیت و عملکرد نئولیبرال یک دولت، از جمله دولت روحانی، نه دفاع و نه حمایت میکند، یعنی درست همان کاری که «راه توده» همهٔ تودهایها و مردم ایران را به آن دعوت میکند!

رفیق عزیز! صرفاً جهت یادآوری شما میگویم که وحدت تودهایها امر بسیار خطیری است که ملاک تحقق آن نه حمایت از روحانی است و نه پذیرش «که برکه» ادعایی «راه توده».

وحدت حزب که امروز سایت «مهر» از آن سخن میگوید، آن گوهر یکتایی است که امروزه دستیابی به آن آرزوی بسیاری از آن رفقای تودهای است که از این تشتتهای موجود رنج میبرند و آن را مایۀ تضعیف حزب و تضعیف مبارزات طبقۀ کارگر و زحمتکشان میدانند.

دستیابی به وحدت نه با یک نشست و برخاست ساده بین چند صاحبنظر و مسؤول، بلکه از گفتگوی رفیقانه بر سر همه مسایل که شرط اول رفاقت است میتواند حاصل شود. والا شما بهتر از من میدانید که برای وحدت اصولی در حزب، باید جهانبینی حزب (مارکسیزم – لنینیزم)، برنامه حزب، خط مشی و استراتژی حزب، مورد بحث و موافقت طرفهایی قرار گیرد که خواهان این وحدتاند. حتا اگر گروه یا سازمانی با «که برکه» ادعایی«راه توده» موافق باشد، بازهم برای دستیابی به وحدت باید راه درازی طی شود.

وحدت تودهایها آرزوی هر تودهای دلسوز است که قطعاً دستیابی به آن، بخصوص با مواضع بسیار تندی که «نامه مردم» و «راه توده» و «عدالت» در پیش گرفتهاند، هدفی دور از دسترس مینماید. اما تجربۀ رفقای ما از وحدت با سازمان فداییان خلق اکثریت و سایر گروههای سیاسی در اوایل انقلاب ثابت کرد که بههیچوجه نباید ناامید و مأیوس شد. نهفقط رفقای سایت «مهر» بلکه همه ما نباید مأیوس شویم. لنین کبیر میگوید که «قبل از اینکه متحد شویم، اول اختلافاتمان را روشن کنیم.» مهم این است که هر تودهای در هر جا مدافع این وحدت باشد.

قطعاً بدون جهانبینی مشترک، بدون برنامه و بدون استراتژی مشترک نمیتوان متحد شد، وحدتی که برای ایجاد یک صدای واحد از درون تودهایها بمثابه صدای رزمندۀ واحد طبقۀ کارگر و زحمتکشان ایران، برای مبارزه با رژیم ولایت فقیه ضروری است.

همۀ ما وظیفه داریم بر این وحدت پافشاری کنیم و از دشواریهای آن نهراسیم. همچنین لازم است از سادهسازی مسایل بطور جدی فاصله بگیریم. قطعاً راه دشواری در پیش است که با کمحوصلگی و دامن زدن به اختلافات، دستیابی به آن ممکن نیست.

قبل از هرچیز، رفیقانه با همدیگر گفتگو کنیم و چون یک تودهای مؤمن از هیچ بحثی پرهیز نکنیم و نترسیم، و دیگران را نیز تشویق به گفتگوی رفیقانه کنیم. در بحث خوشبین باشیم. رفقای خود را از بدبین کردن به یکدیگر، که متأسفانه امروزه تعدادشان در میان ما ودر تمام جناحها کم نیست، از این کار منع کنیم. برای مبارزۀ تأثیرگذار، ما چارهای نداریم جز آنکه بار دیگر،یکی شویم.

با آرزوی روزهای خوب برای شما.