«۲۰۲۳» ـــ سالِ اعتراضاتِ کارگری در جهان و اتحاد بین‌المللی کارگران علیه خصوصی‌سازی‌های دولت‌ها
به گزارش خبرنگار ایلنا، به‌نقل از «شورای اتحاد کارگران هند علیه خصوصی‌سازی»، این شورا سال ۲۰۲۳ را سال عروج اعتراضات کارگری در سراسر جهان ارزیابی کرد. طبق بیانیهٔ این شورا، سال ۲۰۲۳ به‌دلیل گستردگی و گسترش اعتراضات گستردهٔ کارگران در سراسر جهان علیه سیاست‌های ضدکارگری و ضدمردمی دولت‌ها قابل توجه بوده است.
در حالی که کارفرمایان و صاحبان سرمایه به افزایش سود خود از استثمار کارگران پس از افول بیماری کرونا در جهان ادامه می‌دادند، مردم در کشورهای مختلف به دفعات و به شکل بی‌سابقه‌ای برای بهبود شرایط زندگی و کار و مخالفت با خصوصی‌سازی، قراردادی کردن نیروهای ثابت شرکت‌ها، بیکاری و تخریب گسترده مشاغل، و کاهش حقوق بازنشستگی و مواردی از این دست اعتراض می‌کردند.
در ماه ژانویهٔ ۲۰۲۳، پس از آن‌که دولت فرانسه طرح خود را برای افزایش سن بازنشستگی از ۶۲ به ۶۴ سال ارایه داد، کارگران در سراسر این کشور مجموعه‌ای از اعتراضات و اعتصابات را ترتیب دادند.
در ۱۹ ژانویه، بیش از ۱۰ هزار کارگر از راه‌آهن، برق، بهداشت، آموزش، و دیگر بخش‌های فرانسه اعتصاباتی ترتیب دادند و در بیش از ۲۰۰ تظاهرات اعتراضی شرکت کردند. خدمات قطار و مترو فلج شد، مدارس بسته ماندند، و خطوط هوایی و برق تحت تاثیر قرار گرفتند. در روز ۳۱ ژانویه، ده‌ها هزار کارگر تظاهرات اعتراضی بیشتری برگزار کردند.
در ماه مارس (اسفند سال گذشته)، کارگران برق فرانسه اعتصابات یک هفته‌ای را ترتیب دادند که باعث شد تولید برق ۵۰۰۰ مگاوات کاهش یابد، که در کل تاریخ این کشور بی‌سابقه بود. همچنین، کارگران شهرداری برای دو هفته از جمع‌آوری زباله اجتناب کردند.
در ماه مه (بهار) سال ۲۰۲۳ میلادی، بریتانیا نیز شاهد موجی از اعتراضات تا ابتدای فوریه بود، به‌طوری که مردم به‌صورت گسترده گردهم آمدند تا برای جبران کاهش دستمزدهای واقعی در مواجهه با تورم فزاینده، برای بهبود شرایط کاری و پایان دادن به سیاست‌های ضدمردمی، دستمزدهای بیشتری را درخواست کنند. همچنین، کارگران انگلیسی تا پاییز در اعتراض به طرح دولت برای کاهش ظرفیت حق اعتصاب از نظر قانونی، به خیابان آمدند. اتحادیه UNITE سرمدار این اعتراضات بود.
در روز اول فوریهٔ ۲۰۲۳، نزدیک به نیم میلیون کارگر یک اعتصاب هماهنگ را در بریتانیا سازماندهی کردند. کارگران به‌ویژه با قانون جدید دولت مخالفت کردند که حق اعتصاب را برای کارگران «خط مقدم»، مانند پرستاران، امدادگران، آتش‌نشانان، معلمان، و کارگران راه آهن، غیرقانونی می‌کرد.
سال ۲۰۲۳ همچنین سال اعتراض پزشکان و پرستاران کانادا برای افزایش دستمزد، امنیت شغلی و کاهش حجم کار اعتصابی ۷۲ساعته بود. آنها توانستند در پایان سال دولت را مجبور به عقب‌نشینی از تصمیمات تعدیلی خود در این حوزه نمایند و بودجهٔ این بخش را در سند لایحهٔ بودجهٔ سالا این کشور افزایش دهند.
در شرق اروپا البته اعتراضات متنوعی در جریان بود. ده‌ها هزار کارگر، دانش‌آموز و معلم اعتصابی در یونان در ۸ مارس ۲۰۲۳ در اعتراض به مرگبارترین حادثه قطار یونان که منجر به کشته شدن بیش از ۵۰ نفر از جمله بسیاری از دانش‌آموزان شد، تظاهرات کردند. اتحادیه‌های کارمندان دولت، کارگران بندر، کارگران فلزی و کارگران کشتی نیز در اعتصاب شرکت کردند.
کارگران راه آهن یونان در فروردین امسال در اعتراض به زیرساخت‌های ناایمن ریلی و کمبود کارکنان اعتصاب کرده بودند. معترضان با پلاکاردهایی که روی آن نوشته شده بود «مرگ بر دولت‌های قاتل» و «سیاست‌های آنها به قیمت جان انسان‌ها تمام شد» خواستار پایان خصوصی‌سازی شدند.
آلمان نیز صحنهٔ اعتراض کارگران این کشور به سیاست دولت در کاهش خدمات اجتماعی به‌بهانهٔ کمک به جبههٔ جنگ در اوکراین بود. از سال ۲۰۲۳، به‌ویژه پس از آغاز جنگ در اوکراین، اقدامات دولت منجر به افزایش قیمت انرژی و مواد غذایی شد و کارگران در آلمان تظاهرات اعتراضی بزرگی را برای بهبود شرایط زندگی و کار سازماندهی کردند، که برخی آن را بزرگترین اعتصابات در سال‌های گذشتهٔ این کشور می‌دانند.
در بهار سال گذشته، در یکی از بزرگترین اقدامات مشترک کارگران آلمانی، ده‌ها هزار کارگر در فرودگاه‌ها، بنادر، راه‌آهن، اتوبوس‌ها، کشتی‌ها، و خطوط مترو در سراسر آلمان اعتصابی ترتیب دادند که بسیاری از خدمات حمل‌ونقل آلمان را متوقف کرد.
حدود ۱۸۰ هزار نیروی فعال در بخش حمل و نقل هوایی و ریلی آلمان دست به اعتصاب یک‌روزه زدند تا حقوق خود را مطابق با نرخ تورم حداقل تا ۵ درصد افزایش دهند. کارگران فرودگاه به آنها ملحق شدند و در چهار فرودگاه آلمان تجمعاتی را ترتیب دادند. آنها نیز کاهش هزینه‌های نظامی فزایندهٔ کشور و کمک به کارگران از سوی دولت را از محل این منابع خواستار شدند.
در سال ۲۰۲۳، تظاهرات اول ماه مه در ایالات متحده، بریتانیا، هند، کرهٔ جنوبی، ژاپن، اندونزی، تایوان، لبنان، فرانسه، اسپانیا، پاکستان، آلمان، ایتالیا، هلند، سریلانکا، ترکیه، و بسیاری از کشورهای دیگر برگزار شد.
همان‌طور که در لندن، کارکنان راه‌آهن، ارتباطات و بخش دولتی و همچنین معلمان با خصوصی‌سازی آموزش، خدمات بهداشت ملی، حمل‌ونقل و دیگر خدمات عمومی مخالفت کردند، در هندوستان (این مستعمرهٔ قدیم انگلستان) نیز اعتراضات به خصوصی‌سازی بخش‌های مختلف توسط اتحادیه‌های کارگری وجود داشت.
سال ۲۰۲۳ سال گسترش اعتراضات کارگری در کشورهایی بود که سال‌های سال اعتراضات کارگری گسترده در آنها کمرنگ بود. ژاپن و آمریکا دقیقاً از جملهٔ این کشورهای صنعتی بودند. برای مثال، در ژاپن علاوه بر اعتراض برای دستمزد بیشتر مطابق با نرخ تورم بی‌سابقهٔ این کشور، کارگران شرکت‌های سوگو، سیبو، و دیگر فروشگاه‌های زنجیره‌ای ژاپنی، طی تابستان دست به دو اعتصاب بزرگ و تحصن زدند.
علاوه بر این، در ایالات متحدهٔ آمریکا کارگران بی‌ثبات‌کار و پلاتفرم‌ها این کشور را تکان دادند. کارمندان دور کارِ گوگل، آمازون، و همچنین نیروهای شرکت‌های پلاتفرمی، از اوبر تا آمازون و …، در کنار کارگران استارباکس (فروشگاه زنجیره‌ای تولید قهوه و نوشیدنی گرم) چندین بار اعتراض کردند و تشکل‌های نوپای خود را شکل دادند.
اعتراضات مزدی بخش صنعتی نیز به‌شکلی بی‌سابقه در آمریکا رشد داشت. حدود ۱۳۰۰۰ کارگر خودروسازی ایالات متحده از ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۳، پس از شکست مذاکرات با سه شرکت بزرگ خودروسازی آمریکایی ـــ جنرال موتورز، فورد، و استلانتیس ـــ دست به اعتصاب زدند.
حجم اعتصابات به‌حدی گسترده بود که بایدن، رئیس‌جمهور، به‌همراه برخی سناتورهای شناخته‌شدهٔ دموکرات مثل سندرز، با لباس کارگری در میان کارگران اعتصابی وارد شد و آنان را به آرامش دعوت کرد، و وعدهٔ حل مشکلات را داد. کارگران اعتصابی، به‌رهبری اتحادیه کارگران خودروسازی، خواستار افزایش دستمزد، احیای حقوق بازنشستگی با مزایای تعریف شده برای استخدام‌های جدید، و بهبود سطح مستمری شدند. از جمله خواسته‌های دیگر بهبود نظام درمانی و احیای بیمه‌های دورهٔ اوباما بود.
با توجه به تعطیلی چندین کارخانه و تغییر مسیر به سمت تولید خودروهای برقی، اتحادیه همچنین خواستار حق نمایندگی کارگران در کارخانه‌های باتری‌سازی خودروهای برقی، نرخ دستمزد یکسان برای این کارگران، و ایجاد شغل برای آسیب‌دیدگان از تعطیلی کارخانه‌های موتورسازی فعلی شد. یکی از رهبران اتحادیه گفت: «آنها می‌توانند افزایش حقوق ما را دو برابر کنند و قیمت خودرو را افزایش ندهند و همچنان میلیون‌ها دلار سود داشته باشند. مشکل اقتصادی کشور ما نیستیم. مشکل طمع شرکت‌های بزرگ است.» این اعتصابات در ادامه باعث شد کارگران به حقوق خود دست پیدا کنند.
رشد اعتراضات کارگران در هندوستان و آسیای مرکزی (از جمله کارگران نفت قزاقستان و قرقیزستان) در حالی بود که در پاییز، اعتصابات کارگران شرکت‌های پوشاک بنگلادش، که بخش مهم اقتصاد این کشور را تشکیل می‌دهند، برای دو ماه زندگی را در این کشور مختل کرد. این دسته اعتراضات البته هنوز موفق نشده‌اند و با سرکوب دولت‌ها مواجه هستند.
همچنین، در سال ۲۰۲۳، آفریقا به صحنه آمد و در ماه سپتامبر صدها نفر از مردم غنا در اعتراض به افزایش هزینهٔ زندگی و بدتر شدن شرایط اقتصادی به خیابان‌ها آمدند. آنها پلاکاردهایی را حمل می‌کردند که روی آن نوشته شده بود «غنا شایستهٔ بهتر است» و «ما از ماشین‌های رأی‌گیری خسته شده‌ایم»، و خواستار بهبود خدمات بهداشتی و فرصت‌های شغلی شدند. اتحادیه‌ها در غنا تأکید کرده‌اند که راه‌حل بحران اقتصادی این کشور در گرفتن یک وام دیگر از صندوق بین‌المللی پول نیست.
آفریقای جنوبی، نیجریه و سنگال نیز برای اولین‌بار صحنهٔ گسترش اعتراضات کارگری در این کشورهای توسعه‌نیافته بود، زیرا کارگران این کشورها به استثمارشان توسط شرکت‌های چندملیتی شرقی و غربی اعتراض داشتند.
گزارش‌هایی از چندین مبارزهٔ اعتصابی در آمریکای لاتین، از جمله مبارزات کارگران در معادن طلای مکزیک و صنعت فولاد در آرژانتین، برای بهبود شرایط کاری، دستمزدهای بالاتر، و منظم کردن کارگران با قراردادهای موقت گزارش شده است. در آرژانتین، بحران اقتصادی تداوم یافته است، و استقرار دولت دست‌راستی در این کشور نیز باعث شد که ماه پایانی سال ۲۰۲۳ نیز شاهد حضور کارگران در خیابان‌های این کشور باشد.
در آمریکای لاتین، علاوه بر اعتراضات کارگران مکزیکی و پانامایی به وضعیت فشارهای شغلی، هزاران معلم مدرسه در برزیل طی تظاهرات مکرر خواستار افزایش حقوق خود شدند، که علی‌رغم افزایش شدید هزینه‌های زندگی، برای سال‌ها بدون تغییر باقی مانده بود.
در کشور صنعتی و ثروتمند برزیل، همچنین اعتراضات گسترده‌ای از سوی کارگران بنادر، ماهیگیران، و دیگر مردم روستایی به‌وقوع پیوست، که در شیلی و اکوادور نیز تداوم یافت. به‌علاوه، کارگران معادن آمریکای لاتین طی سال گذشته بی‌سابقه‌ترین اعتراضات را طی دو سه دههٔ گذشته از سر گذراندند.
تعداد فزایندهٔ اعتراضات گستردهٔ کارگران در سراسر جهان نشان می‌دهد که خشم علیه سیاست‌های ضدکارگری طرفدار سرمایه‌داری در حال افزایش است. کارگران به اعتراض علیه هرگونه تعرض به حق سازماندهی خود در اتحادیه‌ها تأکید می‌کنند. آنها مخالف خصوصی‌سازی و خواستار خروج بخش خصوصی از بسیاری حوزه‌ها هستند. آنها خواهان تخصیص منابع برای آموزش، بهداشت، و رفاه هستند.
منبع: خبرگزاری ایلنا، ۱۶دی ۱۴۰۲
https://www.ilna.ir/fa/tiny/news ـ ۱۴۳۳۹۵۰