ما در حال اداره کردن کشور هستیم یا در حال نابود کردن آن؟ این سئوال به جایی است که باید طرح کنیم. اگر دولتِ آلمان را «اولاف شولتز»، معاون و وزیر خارجۀ وی با استقلالِ رأی و عقل و منطق اداره می‌کردند نباید به مسیر فعلی ادامه می‌دادند. در این مسیر خطرِ توقفِ کاملِ همۀ خدمات اجتماعی، کمبود برق، کمبود گاز، کمبود مواد ضروری برای وسایل نقلیۀ دیزلی و بسیاری خطرات دیگر در کمین است.
کشور آلمان در سراشیبی سقوط است. وضعیت موجود را نمی‌توان فقط با جهل و نادانیِ مسئولین توجیه کرد. باید هویت مسئولینِ ایجادِ وضعیت موجود را افشا کرد و آن‌ها را به پاسخگویی واداشت. هیچیک از ما نمی‌توانیم ادعا کنیم که «ما نمی‌دانستیم».

در شرایط شکست ضدِ حمله نیروهای مسلح اوکراین در جنوب اوکراین و کشته شدن بی‌معنی نیروهای ویژه در جریان تلاش برای حمله به نیروگاه هسته‌ای «Zaporozhye»، ایالات متحده آمریکا نیاز فوری داشت تا چیزی را از خود درآورد. و مخصوصاً در خاوردور. افسر ذخیره نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا، «ست کراپسی»، اعلام کرد که در رویارویی با نیروهای مسلح اوکراین، نیروی دریایی روسیه «تلفات جنگی کمتری نسبت به سایر ابزارهای قدرت سخت متحمل شد» و پیشنهاد مقابله با روسیه در اقیانوس آرام را داده است. براساس روایت این آمریکایی، ایجاد تهدید برای نیروی دریایی روسیه در خاوردور، اجرای وظایف روسیه در اوکراین را با مشکل مواجه خواهد کرد.

این حقایق نشان‌دهنده تغییر آشکار توازن قوا است. اما برای دستیابی به یک مزیت قابل توجه، هنوز به تلاش‌های جدی از سوی مردم و دولت‌ها نیازمند است که علاقه‌ای به بازگشت هژمونی (PaxAmericana) ندارند.

در ۱۱ سپتامبر، مبارزات انتخاباتی ۲۰۲۲ به پایان رسید. تشدید تضادهای سیستمی ‌سرمایه‌داری و دور جدیدی از رویارویی با غرب، برگزاری آن را در شرایط اقدامات بسیج نظامی‌ از پیش تعیین کردند.

این هشدار امکانی را برای اوکراین (یا آنچه که از کشور اوکراین باقی مانده) فراهم خواهد آورد راهی برای برقراری صلح بیابد. من بعید می‌دانم که اوکراین و غرب اهمیت این موقعیت مثبت را درک کنند. حملات به اتباع جدیدالورودِ روسیه ادامه خواهند یافت و روسیه واکنش نشان خواهد داد. برخلاف شش ماه گذشته که روسیه با خویشتنداری عمل کرد، این بار احتمالاً تاکتیک تهاجمی‌تری را در پیش خواهد گرفت که شاملِ از کار انداختن سیستم تأمین برق اوکراین، حمله به مراکز فرماندهی و از جمله حمله به اقامتگاه اصلی زلنسکی در کیف خواهد بود. این حملات منجر به تشدید بیش از پیش مناقشه خواهد شد ولی اوکراین و ناتو امکانات محدودی برای واکنش خواهند داشت. چرا؟

امروز جنگ سرد درست مثل سریال‌های ‌هالیوودی دوباره و با تمامی‌ قدرت به صحنه بازگشته و نقش اصلی در این سریال را رئیس‌جمهور روسیه، پوتین به‌عهده دارد و مجتمع نظامی‌ ــ صنعتی با اشتهای تمام مشغول تیز کردن دندان‌ها برای بلعیدن لقمه است.
رؤسای دولت‌ها و حکومت‌های اروپا به شهروندان، مؤسسات و شرکت‌ها تذکر می‌دهند که خود را آمادۀ رکود تورمی ‌نمایند و همزمان کنسرن‌های بزرگِ انرژی سودهایی با ارقامی‌ نجومی‌ می‌برند.
درست مانند بحران اقتصادی پانزده سال پیش که باید مردم کمربندهای خود را سفت می‌کردند، بحران فعلی هم شرایط مطلوبی برای تقسیمِ مجددِ ثروت به نفع طبقات حاکم آماده کرده است.

در جریان عملیات نظامی ‌ویژه نیروهای مسلح روسیه در اوکراین، تسلیحاتی که غرب در اختیار طرف اوکراینی قرار می‌دهد، نقش ویژه‌ای به‌لحاظ روانشناسی ایفا می‌کند. از آغاز عملیات نظامی ‌ویژه نیروهای مسلح روسیه، تسلیحاتی که ایالات متحده آمریکا و ناتو وعده رساندن آنرا به «قربانی تجاوز روسیه» داده بودند، از ابزاری برای انجام یک کارزار نظامی‌ به یک استدلال سیاسی تبدیل شده است.

به محض این که «دونباس»‌ دوباره به روسیه ملحق شود، حملات اوکراین به این مناطق به منزلۀ حملات اوکراین به خاک روسیه خواهد بود و روسیه به موجب مقررات بین‌المللی محقّ خواهد بود سراسر خاک اوکراین را مورد حمله قرار دهد. چنین تهاجمی‌ موجب خاتمۀ سریع جنگ خواهد شد و از طرف دیگر به غرب نشان خواهد داد که روسیه در مقابل عبور از خطوط قرمز بی‌عمل نخواهد ماند.

پوتین از جهات مختلفی رهبری بزرگ و انسانی است طرفدار صلح. ولی او وضعیت موجود را کاملاً غلط ارزیابی کرد. رواداری وی در تحمل تحقیرها و اعمال تحریک‌آمیز منجر به جری‌تر شدن غرب شد و این اعمال تحریک‌آمیز به مرزی رسیده‌اند جنگی به راه اندازند که غرب را نابود خواهد کرد.