نبرد ادامه خواهد یافت و آنچه از اوکراین باقی مانده است، همانطور که بیشتر سوریه را ویران کردند، نابود خواهد شد. تفاوت این است که از نظر اقتصادی، خیلی بیشتر از سوریه، آنچه از اوکراین باقی می‌ماند در خلایی سیاه فرو خواهد رفت. فقط قلمرو تحت کنترل روسیه بازسازی خواهد شد و به‌طور قابل توجهی شامل بخش عمده زیرساخت‌های صنعتی اوکراین می‌شود.

برخلاف تصور بسیاری، آمریکا نتیجه تحریم‌های اعمال شده علیه روسیه را اشتباه محاسبه نکرده است. مایکل‌ هادسون خاطرنشان می‌کند که قیمت‌های انرژی در حال افزایش است و به‌نفع شرکت‌های نفتی ایالات متحده و تراز پرداخت‌های ایالات متحده به‌عنوان صادرکننده انرژی است. علاوه بر این، با تحریم روسیه، هدف کاهش صادرات روسیه (گندم و گاز مورد استفاده برای تولید کود) و در نتیجه افزایش قیمت کالاهای کشاورزی است. این نیز به‌نفع ایالات متحده به عنوان یک صادرکننده محصولات کشاورزی خواهد بود. این گونه است که ایالات متحده به‌دنبال حفظ سلطه بر سایر کشورها است.

نئولیبرالیسم غرب این کشورهای در حال توسعه را وامی‌دارد تا از ساختن سیستم اقتصادی ملی خود دست بکشند و در تمامی ‌عرصه‌ها به بازار بین‌المللی تکیه کنند. اما بازار بین‌المللی بی‌ثبات است. وقتی نوسانات بسیار شدید و قیمت نفت یا مواد خام بسیار بالا باشد، برای این کشورها، پرداخت با ذخایر ارزی دشوار است و منجر به عدم تعادل و در نتیجه نکول می‌شود.

پس از سال ۱۹۹۱، با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، کشورهای غربی به این نتیجه رسیدند که روسیه کارش تمام است. اما در اوکراین و فراتر از آن، مسکو در حال برنده شدن است ــ و ایالات متحده و اروپا شدیداً در حال افول.

به‌نظر می‌رسد که نظام اقتصادی ــ یعنی سیستم مالی‌شده فعلی که بر جهان غرب مسلط است ــ به نقطه بحرانی خود رسیده است. راه‌حل‌های جعلی درمان ساختارهای بیمار اقتصاد غرب ، ارزهای دیجیتال بانک مرکزی (CBDC) و/یا سیاه‌چاله بدهی‌های روزافزون هستند، که به‌نظر می‌رسد با صدور بدهی‌های بیشتر، برتری یافته و به‌عنوان «راه‌حل» معرفی می‌شوند که منجر به یک مشکل ساختاری تشدید‌کننده می‌شوند، که صرفاً بحران را تشدید می‌کند.

علت کودتا را باید در نزدیکی سریلانکا به چین و روسیه دید. این کشور با کمک چین در مسیر توسعه افتاده بود، و به یاری چین (از طریق اجارۀ بندر‌ هامبانتوتا ــ و نه فروش آن به چین)، توانست بحران قبلی در مورد بدهی‌های دولتی را از سر بگذارند.
اخیراً، سریلانکا برای حل بحران سوخت خود با روسیه وارد مذاکره شده بود. قرار بود که تحویل سوخت از روسیه آغاز شود، کودتا بلافاصله پس از مذاکره رخ داد. (درست مشابه کودتای میدان، که چند ماه بعد از بازدید ویکتوریا نولاند از اوکراین آغاز شد).

انجمن BRICS ــ که تا همین اواخر به‌عنوان یک «باشگاه گفت‌وگو» برای اقتصادهای در حال ظهور برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی شناخته می‌شد ــ در حال تبدیل شدن به یک بازیگر اصلی در سیاست جهانی است. آیا ادغام سیاسی و اقتصادی آنها می‌تواند قلب نظم جهانی عادلانه‌تر را تشکیل دهد؟

هژمونی تک قطبی آمریکا در حال پایان است، مهم نیست که کاخ سفید بخواهد تا کی و چگونه آن را حفظ کند. از آنجایی که تشکیلات آمریکا جهان چندقطبی را نوعی چالش وجودی می‌داند، به‌نظر می‌رسد که ایالات متحده در نوعی «طرح B» ترجیح می‌دهد به‌جای استقبال از ظهور نظم جهانی چندقطبی تازه، برای یک دوقطبی جدید فشار بیاورد.

اگرچه روسیه دیگر یک کشور کمونیستی نیست، لاوروف در سخنرانی‌های خود مایل بود به دوران اتحاد جماهیر شوروی اشاره کند، بنابراین رابطه منحصربه‌فردی مسکو با آفریقا دارد. به‌عنوان مثال، لاوروف قبل از سفر خود به کنگو در مصاحبه‌ای  گفت  که روسیه «از زمان اتحاد جماهیر شوروی روابط خوب دیرینه‌ای با آفریقا داشته است.»
چنین زبانی را نمی‌توان صرفاً فرصت‌طلبانه یا صرفاً به دلیل فوریت‌های سیاسی خواند. این بخشی از یک گفتمان پیچیده و روبنای ریشه‌دار است که نشان می‌دهد مسکو ــ همراه با پکن ــ در حال آماده شدن برای یک رویارویی ژئوپلیتیکی طولانی‌مدت در آفریقا است.

اِلبریج کولبی (نویسنده آمریکایی استراتژی دفاع ملی ۲۰۱۸) این موضوع را با جزئیات بیشتر در کتاب خود «استراتژی جلوگیری از نفوذ دشمن» شرح می‌دهد، او بر‌این اعتقاد است که ایالات متحده نمی‌تواند از نظر اقتصادی یا حتی در یک مسابقه تسلیحاتی با چین رقابت کند. کولبی با بهره‌گیری از نظریه مستعمل «تئوری دومینو» و اشاره به جاه‌طلبی‌های جهانی امپراتوری چین، معتقد است که اعتبار ایالات متحده به خطر افتاده است. لذا آمریکا باید جنگی را ترجیحاً بر سر تایوان آغاز کند، آن هم به‌گونه‌ای که بتوان تقصیر آن را به گردن خود چین انداخته و کوشش کند تا از طریق استفاده از یک «استراتژی الزام‌آور»، بقیه جهان را در یک «ائتلاف ضدِ هژمونیک» علیه چین گرد‌آورد.

این یک پرچم قرمز بود که کشورها را از تبدیل تجارت، پس‌انداز و بدهی‌های خارجی خود به دلار ترساند و کاری کرد که از استفاده از سپرده‌های بانکی و اوراق بهادار دلاری یا یورویی به‌عنوان وسیله پرداخت خودداری کنند. با ترغیب کشورهای دیگر که فکر کنند چگونه خود را از شّر سیستم پولی و تجارت جهانی که در سال ۱۹۴۵ با صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی و متعاقباً سازمان تجارت جهانی آغاز گردید، رها سازند، مصادره‌های ایالات متحده به پایان بخشیدن اسناد استاندارد خزانه‌داری آن که از سال ۱۹۷۱ و از زمان حذف پشتوانه طلا از دلار بر امور مالی دنیا حکومت می‌کند، سرعت بخشیده است.