مواجهۀ اسرائیل با آیندۀ خود
نویسنده: سزار چلالا ــ
مترجم: م. نوری ــ
یکی از نتایج تصمیم اخیر اسرائیل مبنی بر تغییرات در نظام قضایی، افزایش موج انتقادها از سیاست این کشور در قبال فلسطینی‌ها و اشغال اراضی فلسطین است. فلسطینی‌ها با توسل به زور از خانه‌های خود رانده می‌شوند و به‌جای آنها گروه‌هایی از یهودیان افراطی اسکان داده می‌شوند که اراضی فلسطین را اشغال می‌کنند. اشغال سرزمین‌های فلسطین و واماندگی رهبرانِ غالباً فاسدِ فلسطین حصول به راه حل دو کشور مستقل را غیرممکن کرده است. چگونه می‌توان سرزمینی را کشور نامید که اهالی آن هیچ حاکمیتی بر سرزمینِ خود و منابع آن ندارند؟
سیاست اِعمال مجازات بر فلسطینی‌ها از سوی دولت‌های مختلف اسرائیل، توانِ مردم فلسطین در دفاع از اراضی خود بدون توسل به‌زور را از بین برده است. حملۀ فلسطینی‌ها به اسرائیلی‌ها البته قابل توجیه نیست ولی آنها از سرزمین‌های خود در برابر متجاوزین دفاع می‌کنند، رویه‌ای که بابت آن بهای سنگینی هم می‌پردازند.
طبق داده‌های مرکز اطلاعات حقوق بشر اسرائیل در سرزمین‌های اشغالی، «بتسلیم»: اسرائیل از زمان اشغال کرانۀ باختری رود اردن در سال ۱۹۶۷ بیش از دو میلیون دونام (یک دونام برابر است با ۲۴۷/۰ هکتار) زمین را، از جمله از طریق گسترش شهرک‌ها و احداث راه برای شهرک‌نشینان، تصرف کرده است.
داده‌های دفتر هماهنگ‌کنندۀ امور بشردوستانۀ سازمان ملل متحد نشان می‌دهند که تا آخر ژوئن ۲۰۲۳، حداقل ۵۷۰ حمله به فلسطینی‌ها در کرانۀ باختری رود اردن صورت گرفته که به‌معنی افزایش قابل ملاحظۀ آن نسبت به سال ۲۰۲۲ است. این آمار شامل موارد مرعوب کردن فلسطینی‌ها یا تجاوز شهرک‌نشین‌ها به خانه‌های فلسطینی‌ها نیست.
طبق اطلاعات سازمان ملل متحد، شهرک‌نشینانِ مسلحِ نقابدار به خانه‌های فلسطینی‌ها یورش می‌برند، به کودکانِ در راه مدرسه تعدی می‌کنند، اموال فلسطینی‌ها را تخریب می‌کنند، درختان زیتون را آتش می‌زنند و کل جامعۀ فلسطین را به رعب و وحشت می‌اندازند بدون اینکه مجازات شوند.
روز شنبه ۲۴ ژوئن ۲۰۲۳، ساکنین روستای «اُمّ صفا» در منطقۀ «رام‌الله» گزارش دادند که شهرک‌نشینان یهودی، تحت حمایت نیروهای نظامی اسرائیل، به خانه‌های آنها حمله بردند، و در حالی که ساکنین خانه‌ها هنوز در خانه بودند، آنها را به‌آتش کشیدند. ماه مارس سال جاری، وزیر دارایی اسرائیل «بزائل اسموتریچ» به‌تلافی قتل دو اسرائیلی دستور به «محو کامل» یک روستای فلسطینی داد. شاعر آمریکایی ـ فلسطینی، «حلا الیان»، در شعر «وقتی آنها سوگند وفاداری می‌خورند، من می‌گویم» چنین سروده است: «سرزمین من سرزمین نیست، شَبح است، انسان نیست، شبح است، سرزمین من مرده، سرزمین من نام مرگ است….»
«امیرام لِوین»، نایب رئیس سابق موساد و رئیس فرماندهی شمالِ ضد اطلاعات ارتش اسرائیل (IDF)، اخیراً در مصاحبه‌ای با رادیو «کانِ» تل‌آویو گفته است که ارتش اسرائیل، در پی اعتراضات به تغییرات نظام قضایی و امتناع سربازان ذخیره از خدمت به دولت، تضعیف شده و به‌دلیل حضور مداوم در کرانۀ باختری رود اردن “تامغز استخوان” فرسوده شده است.»
وی در ادامۀ مصاحبه گفته است: «ارتش اسرائیل در کناری می‌ایستد، وحشی‌گری‌های شهرک‌نشینان یهودی را نظاره می‌کند، و خود تبدیل به شریک‌جرم در ارتکاب جنایت جنگی می‌شود…. این کار ده برابر وحشتناک‌تر از حالت آماده‌باش نظامی است…. صادقانه بگویم، من از دست فلسطینی‌ها عصبانی نیستم بلکه از خودمان خشمگینم. ما به‌دست خود، خودمان را از درون نابود می‌کنیم.»
وقتی مصاحبه‌گر از «امیرام لِوین» پرسید که آیا او موافق اظهارات سال ۲۰۱۶ نایب‌رئیس سابق ضداطلاعات ارتش اسرائیل، «یائیر گولان»، است که گفته بود سیاست اسرائیل درست شبیه همان سیاست اروپا در سال‌های پیش از هولوکاست است، پاسخ داد: «به‌زبان آوردن این واقعیت برایمان سخت است، ولی حقیقت دارد. به هبرون نگاه کنید، به خیابان‌ها نگاه کنید، خیابان‌هایی که فقط یهودی‌ها می‌توانند از آن استفاده کنند و فلسطینی‌ها حق عبور از آنها را ندارند. این درست همان روندی است که در کشورهای اروپایی وجود داشت.»
شاعر عبری، «آهارون شابتای»، در شعری به نام «جنگ» سیاست بیرحمانۀ تبعیض و ترور را محکوم کرده است: «من هم به تو اعلان جنگ می‌کنم، سربازانت را فرابخوان، سربازانی را که عرب‌ها را می‌کشند، از خانه‌هایشان می‌رانند، زمین‌شان را می‌گیرند و آنها را علیه من بر می‌انگیزند، تو هواپیما و تانک داری، تو یک لشگر سرباز داری، تو سلاح برّان داری و می‌توانی تنِ مردم را به رعشه اندازی، تو مردانی را داری که آنها را شکنجه دهند، دخمه‌هایی داری که آنها را محبوس کنی، من فقط یک قلب دارم که می‌توانم یک کودک فلسطینی را در آن جای دهم، تفنگت را نشانه بگیر: حتی اگر آنها را از پای درآوری آنها تو را استهزا خواهند کرد.»
«سیمون شاما»، مورخ بریتانیایی، اخیراً در مصاحبه‌ای با نشریۀ «اُبزرور» گفته است که در بیانیۀ استقلال سال ۱۹۴۸ اسرائیل، به همۀ اقوام و صاحبان ادیان مختلف حقوق برابر اعطا شده بود. او همچنین اضافه کرده که به‌دلیل تصمیم دولت فعلی برای تغییرات قضایی و گسترش شهرک‌های یهودی در اراضی اشغالی، اسرائیل در آستانۀ فروپاشی سیاسی و اجتماعی است.
علاوه بر مقامات سازمان ضداطلاعات ارتش اسرائیل (IDF)، سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشری، مورخین و حتی تعداد بیشماری از شخصیت‌های یهودی، سیاست شهرک‌سازی اسرائیل را محکوم می‌کنند. سال‌ها پیش، «استفان هِسِل»، یکی از جان به‌در بُردگان اردوگاه مرگِ «بوخن‌والد» و یکی از قهرمانان جنبش مقاومت فرانسه، و همچنین یکی از تدوین‌کنندگان بیانیۀ حقوق بشر سازمان ملل متحد، را در نیویورک ملاقات کردم. آن‌موقع او عضو تریبونال «برتراند راسل» بود که انتقادات تندی علیه سیاست اشغالگری اسرائیل داشت. از او پرسیدم: به‌عنوان یک یهودی چه‌طور عضو این تریبونال شدی؟ با چشمانی غمناک پاسخ داد «برای اینکه اسرائیل را دوست دارم.»
منبع: وب‌سایت آنتی‌کریگ, ۵ سپتامبر ۲۰۲۳
https://antikrieg.com/aktuell/۲۰۲۳_۰۹_۰۵_israelkonfrontiert.htm