در نتیجه این موضع‌گیری عده‌ای از احزاب کمونیستی و چپ بسیار اپورتونیستی و تلاشی در جهت حفظ قیافه‌ای حق به جانب است که گویا گردنکشی روسیه از قواعد بین‌المللی را محکوم می‌کند، ولی در برابر، قربانی شدن این کشورِ عظیم را در صورتِ انفعالِ آن نادیده می‌گیرد … اینکه این احزاب کمونیستی چاشنی‌ای هم از ضدیت با آمریکا و تحریکات آن را در موضع‌گیری خود علاوه می‌کنند، در اصل موضوع تغییری وارد نمی کند. باید مسئولیت آمریکا در مقیاسی واقعی در بروز و شکل‌گیری این حوادث، مشخصاً مطرح شود، زیرا منشاء و اساس حوادث اوکراین در سیاست تجاوزگرانه آمریکا و ناتو نهفته است و این اصلِ بزنگاه است. درنهایت این احزاب برای توجیه شرمسارانه این موضع‌گیری، به چاشنی انتقادی‌ای هم از امپریالیزم آمریکا متوسل شده‌اند.

ــ عباس طاهری ــ سیاوش کسرایی تنها شاعر حماسه‌سرای معاصر ما بود، شاید از آن رو که حماسه‌سرایی در میهن ما دلی از کوه می‌خواهد که آن را در هر سینه ستبری نمی‌توان سراغ کرد. شاعری که آرش را از ژرفنای اساطیر برمی‌کشد، تن و تیر و ترکش او را به سیماب آرمان صیقل می‌دهد، و پیکره بُرزویش را چون […]

به‌نظر من، در کل، احساسات ملی آنقدر قوی هستند که از مداخلات خارجی جلوگیری کنند و از تکرار دههٔ ۱۳۳۰ جلوگیری نمایند. اما مشکل این است که اگر افرادی که در حاکمیت هستند تمایلی به سهیم کردن دیگران در قدرت نداشته باشند و از کثرت‌گرایی بهراسند، در این صورت افراد بیشتری را از سیستم گریزان کرده و در نتیجه امپریالیسم دست بازتری خواهد داشت و خواهد توانست با یافتن افراد بیشترِ هم جهت با خود، بهتر جذب نیرو نماید. حتی با آگاهی از این که نمی‌تواند رژیم را از درون تغییر دهد، از نیروهای تبعیدی استفاده خواهد کرد و کمر به نابودی کشور خواهد بست. درنتیجه من فکر می‌کنم مسأله خطر از دست دادن استقلال نیست، بلکه بقای حکومت و اینکه چگونه حکومت در شرایط موجود دوام بیاورد، مطرح است، فکرمی‌کنم گشایش سیاسی یک سیستم، عملاً حکومت را قوی‌تر می‌کند نه ضعیف‌تر.

انتشار دنیا مثل آن بود که در میان هوای محبوس شب‌مانده و بوگرفته، یک نسیم آزاد و خنک و مهیج، وزیدن گرفته، گلوی خشک انسان را تازه کند … دکتر ارانی ثابت کرد که نه‌فقط از جهت شخصیت عقلی خود، بلکه از جهت سجایای انسانی خویش، انسان بزرگی است و از آنجا که اجتماع این دو مبدأ در تاریخ نادر است، بدون تردید ارانی از بزرگان تاریخ ما و تاریخ معاصر است.

اوضاع به‌شدت انفجاری است ــ بیش از همه از منظر بشردوستانه و برای غرب به‌ویژه از منظر سیاسی. اگر تحریم‌ها علیه طالبان پابرجا و پرداخت‌های غربی‌ها مسدود بماند، تهدید فاجعه‌ای انسانی مطرح است. اخیراً سازمان ملل متحد امکان این را رد نکرد که ۹۷ درصد جمعیت افغانستان تا اواسط سال ۲۰۲۲ به زیر خط فقر بروند، که باعث رنج و عذابی عظیم خواهد گشت.

آنچه مسلم است اینست که وجدان آگاه بشریت در آرزوی نابودی پیمان‌های نظامی ‌است. زندگی در صلح آرزوی هزاران ساله بشریت است. اما تا زمانی که طبقات و منافع متضاد طبقاتی وجود دارد، متأسفانه جنگ و خونریزی هم جز لاینفک زندگی بشری است. حالا که چنین است؛ و آمریکا و ناتو بر مقدرات مردمان جهان با بی‌عدالتی‌ای عظیم بازی می‌کنند، وجود نیروی بازدارنده در برابر آن شاید بتواند رنج‌های مردمان دنیا را کاهش بدهد و ضامن نیرومند پایداری صلح باشد. به‌هرحال این آلترناتیو جدید (سازمان پیمان امنیت جمعی) به احتمال قوی نقطه عطف بسیار بااهمیتی را در زندگی امروزی بشریت و شکل‌گیری نظمی‌ نوین رقم خواهد زد.

در سومین وبینار با عنوان «چپ و جنبش‌های اجتماعی در ایران»۱ که براساس «دستور جلسه‌ای» از پیش اعلام شده برگزار شد، مطالبی عنوان گردید که به قول معروف «با صد من سریشم» هم نمی‌شود آن را به چپ چسبانید. نگارنده پس از خواندن و شنیدن این مطالب بر آن شد که پاسخ کوتاهی به مواضع عنوان شده در آخرین وبینار دهد تا شاید به شرکت‌کنندگان محترم و به‌ویژه گرداننده «فعال» آن سایت و وبینارها تلنگری زده شود که گرفتن مواضعی ضد چپ با استفاده از ادبیات چپ و در عین حال همسو با منافع امپریالیسم و صهیونیسم جهانی و به تبع آن تمامی مرتجعین منطقه‌ای و جهانی فقط آب به آسیاب آنان ریختن است، نه اینکه با خوش خیالی تصور کنند که در حال ایفای نقش سخن‌گویان چپ ایران هستند.

مطابق اعلام برنامه جهانی غذایی سازمان ملل متحد، ۹۸ درصد از مردم افغانستان به اندازه کافی غذا ندارند. بر‌اساس گزارش کمیته بین‌المللی نجات، ۲۴/۴ میلیون نفر در معرض خطر گرسنگی شدید قرار دارند. بر‌اساس گزارش Save the Children، بیش از ۱۳ میلیون کودک به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند و ۳/۹ میلیون کودک دچار سوءتغذیه شدید هستند.

در حال حاضربسیار مشکل به‌نظر می‌رسد که نیروهای سنتی مترقی افغانستان که در بیست سال اخیر در سایه حاکمیت دست‌نشانده در عرصه‌های محدودی فعال بوده‌اند، بتوانند کاری را از پیش برند. در مقابل اما نیروهای خودرویی در بین روشنفکران افغانستان سربلند کرده و درگروه‌های عمدتاً فرهنگی گردهم آمده‌اند که امید واقعی به آینده را تمثیل می‌کنند. این گروه‌ها که عده‌شان به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای بااهمیت است، برعکس نیروهای سنتی چپ، با استفاده از پیشرفت‌های علوم انسانی و تکنولوژی اطلاعات در جهان و با پسندیدن سنت‌های مبارزه ترقی‌خواهانه مردم افغانستان به‌ویژه کمونیست‌ها تأثیر بزرگی بر روان جامعه وارد کرده‌اند و به طور یقین امید آینده جنبش چپ افغانستان هستند.

آقای رئیسی برای آن که نشان دهد که از کاخ‌نشینان نیست وغم نان محرومان را دارد، دست به سفر‌های استانی زده است. سفر‌هایی از همان جنس سفرهای آقای احمدی‌نژاد. ظاهراً هدف از این سفر‌ها دانستن درد مردم است. ولی مگر مردم درد خود را به صد‌ها و هزاران زبان فریاد نمی‌زنند؟ کارگران، معلمان، پرستار‌ها، پاکبان‌های شهر‌های مختلف و … به چه زبانی باید بگویند که نان، مسکن و آزادی می‌خواهند. و همه این‌ها در چارچوب ایرانی آباد و آزاد. اگر گوش‌های مسئولان این همه فریاد را تاکنون نشنیده است، آیا با رفتن به میان چند نفر خواهد شنید؟ و اگر شنید آیا درد را چاره خواهد کرد؟ آقایان، درد مشخص و راه‌حل هم مشخص است آن چه نیاز است اراده‌ای آهنین برای ایستادن در مقابل مجتمع‌های قدرت و ثروت است. کار‌های نمایشی راه چاره نیست. از این گونه‌بازی‌ها در داستان‌های مربوط به شاه عباس و سلاطین عثمانی بسیار شنیده‌ایم. وقت آن است تا به این بازی‌ها خاتمه داده شود. این راه  گاو نر می‌خواهد و مرد کهن!

در ۷ سپتامبر ۲۰۱۳، یک پهپاد آمریکایی، یک کامیون را در استان کنر در شرق افغانستان هدف قرار داد. از ۱۵ سرنشین کامیون تنها عایشه زنده ماند. این دختر ۴ ساله علاوه بر خانواده‌اش، صورتش را نیز از دست داد. صورت پاره پاره شده‌ای که به‌دشواری قابل ترمیم بود. او برای همیشه بینایی خود را از دست داد.
آن‌ها که چهره عایشه و خانواده‌اش را از او ربودند، هزاران مایل دورتر در یک پایگاه هوایی نظامی‌ در آمریکا نشسته بودند. آن‌ها روی مانیتور چه می‌دیدند؟ عایشه و خانواده‌اش مسلح بودند؟

ــ حمید بهشتی ــ منتقدان به کشورهای غربی ایراد می‌گیرند که آنها با احتکار واکسن امکان به‌وجود آمدن گونه اُمیکرون را مسبب گشته‌اند. واکسن کمیاب است، از‌جمله در آفریقا. سرزنش‌های شدیدی به کشورهای غربی در رابطه با گونه ی اُمیکرون می‌شود. یکی از اعضاء رهبری سازمان «وان» که برای از بین بردن بیماری‌های قابل پیشگیری مبارزه می‌کند، اظهار داشته است […]

یک‌صد شمار از بزرگ‌ترین کنسرسیوم‌های اسلحه‌سازی جهان در سالِ بیماری جهانگیرِ ۲۰۲۰، علی‌رغم بحران اقتصادی رشد داشته‌اند. سه ‌چهارم آنها آمریکایی یا اروپایی هستند.

با اطمینان می‌توان گفت که برنامه درازمدت امپریالیسم آمریکا از به قدرت رساندن مجدد طالبان، استقرار دولتی مقتدر به اتکای یک ایدئولوژی مذهبی ارتجاعی در افغانستان است تا به نیابت آمریکا مأمنی برای گروه‌هایی چون القاعده، داعش و تروریست‌های ترکمنستان شرقی فراهم کند و منشاء بی‌ثباتی در منطقه علیه چین، روسیه و ایران و ایجاد موانع در نزدیکی و اتحاد‌های منطقه‌ای بین کشورهای همسایه افغانستان باشد. حال اینکه تا چه حد اختلافات درونی طالبان، مقاومت مردم افغانستان و فشار بیرونی قدرت‌های منطقه‌ای چون چین و روسیه خواهند توانست مانع اجرای این نقشه شوند، چیزی است که سیر آتی وقایع روشن خواهد ساخت.