سرمقالهٔ گلوبال تایمز: بهبود روابط میلِی با ایالات متحده نیازی به دشمنی با دیگران ندارد
اگرچه هنوز بیش از ده روز تا مراسم تحلیف باقی مانده است، امّا خاویر میلِی، رئیس جمهور منتخب آرژانتین، پیش از این مراسم سفر خود را به ایالات متحده آغاز کرده است. بر اساس گزارش‌ها، میلِی قرار است در ۲۷ نوامبر به‌وقت محلی برای یک «بازدید خصوصی» وارد نیویورک شود و متعاقباً به واشنگتن سفر کند و در یک دورهٔ دو روزه با مقامات آمریکایی و سازمان‌های بین‌المللی دیدار نماید. این موضوع در مرکز توجه قرار دارد که آیا آرژانتین، تحت رهبری میلِی، کاملاً به سمت ایالات متحده خواهد چرخید و احتمالاً از شرکای تجاری مهمی مانند چین و برزیل «دوری خواهد گزید» و این‌که چه اطلاعات مهمی از این سفر به‌دست خواهد آمد؟
میلِی در میانهٔ یک بحران به میدان آمد. از نظر جریان اصلی جامعهٔ اقتصادی، دیدگاه‌های مبارزاتی میلِی، از جمله «از میان برداشتن بانک مرکزی»، لغو پزو و استفاده از دلار آمریکا به‌جای آن، و همچنین طرح «ارّهٔ برقی» او برای کاهش هزینه‌های دولت، تا حدودی غیرمتعارف تلقی می‌شود. با این حال، ضروری و مهم است که چالش‌های پیش روی آرژانتین، دومین اقتصاد بزرگ آمریکای جنوبی، را در نظر بگیریم: نرخ تورم به بیش از ۱۴۰ درصد افزایش یافته است، نرخ رسمی مبادلهٔ پزو در برابر دلار آمریکا به زیر ۳۵۰ رسیده است،[۱] و ذخایر خالص بانک مرکزی به بیش از ۱۰ میلیارد دلار منفی کاهش یافته است. از هر ۱۰ نفر در آرژانتین، چهار نفر زیر خط فقر زندگی می‌کند و بیش از نیمی از جمعیت به نوعی کمک یا حمایت اجتماعی نیاز دارند. می‌توان گفت که به‌قدرت رسیدن میلِی نشان‌دهندهٔ تمایل فوری رأی‌دهندگان آرژانتینی برای غلبه سریع بر مشکلات اقتصادی است.
همان‌طور که مجلهٔ بریتانیایی اکونومیست اشاره کرد، میلِی با وضعیت اقتصادی بسیار پیچیده‌تر از هر رئیس‌جمهوری آمریکا از زمان رکود مواجه است. در نتیجه، افکار عمومی متوجه شده‌اند که میلِی در سفر خود به آمریکا، علاوه بر دیدار با دیپلمات‌های آمریکایی، به دیدار با مقامات خزانه‌داری آمریکا و صندوق بین‌المللی پول نیز اهمیت زیادی می‌دهد. در همان زمان، در میان اطرافیان میلِی، مشاور امور مالی، لوئیس کاپوتو، حضور دارد، که او نیز به‌عنوان یکی از اعضای بالقوهٔ کابینه آینده محسوب می‌شود. اگرچه تیم میلِی تأکید می‌کند که در این سفر «به‌دنبال تأمین مالی نیست»، اما بدیهی است که میلِی امیدوار است با تقویت روابط با ایالات متحده مشکلات اقتصادی آرژانتین را کاهش دهد.
چین به‌عنوان دوست صمیمی آرژانتین امیدوار است که آرژانتین بتواند به‌سرعت بر چالش‌های فعلی خود غلبه کند و مسیر توسعهٔ بهتری را در پیش بگیرد. اگر ایالات متحده واقعاً بتواند به بهبود اقتصادی آرژانتین کمک کند و به مردم اجازه دهد تا از شکوفایی و رفاه بیشتری برخوردار شوند، این آن چیزی خواهد بود که جامعهٔ بین‌المللی، از جمله چین، را از دیدن آن خرسند خواهدکرد.
با این حال، این‌که آیا ایالات متحده واقعاً چنین خواهد کرد یا خیر، جای سؤال دارد. در آمریکای لاتین نمونه‌های زیادی وجود دارد که در آنها کشورها به‌طور کامل با ایالات متحده همسو هستند اما هیچ کمک واقعی دریافت نمی‌کنند. خود آرژانتین نیز از این موضوع آسیب دیده است. برای مثال، در دههٔ ۱۹۹۰، دولت «منم» در آرژانتین تلاش کرد تا سیستم مالی این کشور را به‌طور کامل به‌روی ایالات متحده باز کند، اما این تلاش منجر به کمک واقعی ایالات متحده نشد. در عوض، به‌دلیل افزایش متوالی نرخ بهره توسط فدرال رزرو، بدهی خارجی آرژانتین غیرقابل تحمل شد.
در اینجا موضوع مهم دیگری نیز وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرد. در سال‌های اخیر، دولت‌هایی که نسبت به ایالات متحده دوستی نشان داده‌اند اغلب به‌طور خودکار با چین به‌عنوان غیردوستانه طبقه‌بندی می‌شوند. چرا چنین تصوری شکل گرفته است جای تأمل دارد. حلقه‌های دوستان کشورهای مختلف نباید متناقض هم باشند. میلِی امیدوار است روابط خوبی با ایالات متحده داشته باشد، اما این نمی‌باید و نباید بر اساس فرضیهٔ دشمنی و درگیری با دیگر کشورها صورت پذیرد. در نهایت، این نتیجهٔ فشار آشکار و پنهان آمریکا به دیگر کشورها برای جانبداری است. در گذشته، شرایط کمک پیشنهادی ایالات متحده به آرژانتین شامل حذف یا محدود کردن سرمایه‌گذاری چینی بود. چنین چیزی به آرژانتین کمکی نمی‌کند، بلکه به آن آسیب می‌رساند.
پیش از این، برخی افراد عمداً این ادعا را مطرح کرده بودند که آرژانتین از چین و برزیل جدا خواهد شد. اما حتی برخی از کارشناسان منطقی غرب نیز به این ابراز خوشحالی خوشبین نبودند. در واقع، اگرچه طیف سیاسی کشورهای آمریکای لاتین که بین چپ و راست در نوسان هستند اساساً تغییر نکرده است، روابط بین چین و کشورهای آمریکای لاتین در سال‌های اخیر روند افزایش ثبات را نشان داده است. «مائوریسیو ماکری»، رئیس‌جمهور سابق آرژانتین، در ابتدا توسعهٔ روابط با چین را زیر سؤال برد، اما به‌زودی متوجه شد که «توسعهٔ روابط ما [آرژانتین] با چین از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.» چین و آرژانتین در دوران تصدی او تعاملات نزدیکی داشتند. برزیل، کشور همسایهٔ آرژانتین، در دوران ریاست جمهوری «ژایر بولسونارو»، رئیس‌جمهور سابق، تجربهٔ مشابهی داشت. زیرا همکاری عملگرایانهٔ چین با کشورهای آمریکای لاتین، از جمله آرژانتین و برزیل، منافع ملموسی را برای مردم دو طرف به ارمغان آورده است.
افکار عمومی بسیاری متوجه شده‌اند که نگرش تیم میلِی پس از انتخاب شدن در مقایسه با موضع «رادیکال» در دورهٔ مبارزات انتخاباتی، به‌ویژه در نگرش آنها نسبت به چین و برزیل، ملایم‌تر شده است. «دیانا موندینو»، که انتظار زیادی می‌رود از سوی میلِی به‌عنوان وزیر امور خارجه معرفی شود، اخیراً در موارد متعدد گفته است که در اظهارات میلِی «سوء‌تفاهمی» پیش آمده است و قطع روابط با چین و برزیل اشتباه بزرگ آرزانتین در سیاست خارجی است. خود میلِی قبلاً از مدیران بازرگانی آرژانتینی خواسته بود «به انجام هر کاری که می‌خواهید (تجارت با چین) ادامه دهید. این «تغییر» تعجب آور نیست. چین دومین شریک تجاری آرژانتین و بزرگترین بازار صادرات محصولات کشاورزی است، در حالی که برزیل بزرگترین شریک تجاری آرژانتین است. در روند غلبه بر مشکلات آرژانتین، منطق و منافع تیم میلِی و مردم آرژانتین در توسعهٔ روابط با کشورهایی مانند چین و برزیل همسو است.
منبع: گلوبال تایمز، ۲۸ نوامبر ۲۰۲۳
https://www.globaltimes.cn/page/۲۰۲۳۱۱/۱۳۰۲۶۰۴.shtml