فرخنده باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر!
با من اكنون چه نشستن‌ها، خاموشی‌ها،
با تو اكنون چه فراموشی‌هاست.
چه كسی می‌خواهد من و تو ما نشویم، خانه‌اش ويران باد.
من اگر ما نشوم، تنهایم؛ تو اگر ما نشوی، خويشتنی.
از كجا كه من و تو، شور يكپارچگی را در شرق، باز برپا نكنيم.
از كجا كه من و تو، مشت رسوايان را وانكنيم.
من اگر برخيزم، تو اگر برخيزی، همه بر می‌خيزند.
من اگر بنشينم، تو اگر بنشينی، چه كسی برخيزد؟
ـــ حمید مصدق
کارگران و زحمتکشان سراسر جهان هر سال روز اول ماه را گرامی می‌دارند و برای پایان بخشیدن به استثمار نیروی کار از سوی سرمایه‌داران با خود و یاران خود پیمان می‌بندیدند. ما نیز به‌سهم این روز مهم را جشن می‌گیریم و فرارسیدن آن را به همهٔ کارگران جهان، و کارگران و مردم زحمتکش میهنمان تهنیت می‌گوییم.
اما برای کارگران ایران ماه مه امسال با سال‌های گذشته تفاوتی فاحش دارد. جریان عدالت‌خواهی کارگران، با استفاده از شرایط مطلوبی که حرکت استوار جهانی به سمت طرد نظام تک‌قطبی و استقرار نظمی متوازن و عادلانه ایجاد کرده است، به‌ویژه در داخل ایران، در حال گسترش نفوذ و دستاوردهای خود است. در همین راستا و طی ماه های گذشته، طبقهٔ کارگر ایران، علی‌رغم مشکلات جدی که هنوز بر سر راه آن قرار دارد، با آغاز حرکتی قاطع در صدد تشکل‌یابی و گسترش اتحادها در راه احیای حق و حقوق خود و طرد موانع و مشکلات موجود برآمده است. این طبقه با درک شرایط لحظه فعالانه در انتخابات مجلس دوازدهم شرکت کرد تا نمایندگانی را به مجلس بفرستد که مشکلات و موانع موجود بر سر راه برخورداری کارگران از حقوق حقه‌شان را می شناسند، و می‌خواهند که همراه و همپا با کارگران در طرد این موانع و احیای حقوق آنان بکوشند.
پویش‌های کارگری، نظیر پویش «حداقل دستمزد»، به‌راه افتاد و توانست در این راه دست‌های بسیاری را در دست هم قرار دهد و اتحادی ناننوشته و سراسری را برای احقاق حقوق خود سازمان دهد. هرچند در اولین قدم به‌علت عدم همراهی کامل وزیر کار و تعاون نتوانست موفق شود، امّا مصمم و استوار در حال پیگیری و ادامهٔ مبارزه در این راه با استفاده از شیوه‌های قانونی و مسالمت آمیز است.
در نگاهی وسیع‌تر، طبقهٔ کارگر ایران در همبستگی با مردم تحت ستم غزه، که بیش از شش ماه است توسط رژیم نژادپرست اسرائیل و به همّت حامی آن ایالات متحده آمریکا از زمین و آسمان بر سر آنان آتش می‌بارد، خانه‌هایشان بر سرشان خراب می‌شود، و همهٔ روزنه‌های ورود غذا، آب، و دوا به‌رویشان بسته شده است، فعالانه در پویش «غذا برای غزه» سهم می‌گیرد، و در این راستا از روزی ناچیز خود و خانوادهٔ خود می‌زند تا به‌سهم خود در کنار همنوعانش در غرّه قرار گیرد.
طبقهٔ کارگر ایران، به‌عنوان یک نیروی عظیم اجتماعی، صاحب واقعی انقلاب بهمن ۱۳۵۷ است و در تمامی پیچ‌های تند این چند دهه نشان داده است که بدون کوچکترین تزلزل از استقلال و امنیت کشور دفاع می‌کند. وظیفهٔ تک‌تک مسؤولان دولت است تا مدافع خواست‌های برحق این نیروی عظیم پشتوانه انقلاب باشند و اجازه ندهند دست‌های زیاده‌خواه، ناحق، و ستم‌کاری موجبات دلسردی این قشر عظیم زحمتکش را فراهم سازند. تأمین و گسترش آزادی‌های دموکراتیک و عدالت اجتماعی در رستای منافه کارگران و زحمتکشان دو پایهٔ اساسی برای استحکام استقلال و حاکمیت ملی است.
امروز، با توجه به شرایط حساس جامعه و خطراتی که از خارج و داخل امنیت و آرامش کشور را مورد تهدید قرار می‌دهد، جامعهٔ کارگری میهن ما با درک نیاز و ضرورت امنیت شغلی، مصمّمانه در راه دستیابی به آن و تأمین دستمزد عادلانه برای خود و خانوده‌اش بر پایهٔ مادهٔ ۴۱ قانون کار و تبصره‌های آن آن گام بر‌می‌دارد. کارگران ایران انتظار دارند که مسؤولین جمهوری اسلامی ایران، به‌ویژه وزیر کار دولت اقای رئیسی، خواست‌های برحق زحمتکشان میهن، خصوصاً کارگران را در اولویت قرار داده و به آن پاسخ مثبت دهند.
خواست مهم و در محاق‌ماندهٔ طبقهٔ کارگر ایران از زمان انقلاب تاکنون، در همبستگی با دیگر زحمتکشان کشورهای تحت سلطه، به‌رسمیت شناخته شدن ۱۱ اردیبهشت، اول ماه مه، روز جهانی طبقهٔ کارگر، به عنوان یک تعطیلی رسمی توسط جمهوری اسلامی است. امید که در این زمینه تنگ‌نظری‌ها کنار گذاشته شود و به این خواست معوق‌ماندهٔ طبقهٔ کارگر ایران پاسخ مثبت داده شود.
جهان، و بالطبع کشور ما ایران، در حال تحولی سرنوشت‌ساز است. ما در این حرکت جهانی به سمت دنیائی متوازن و عادلانه می‌توانیم و باید نقشی سازنده ایفا کنیم. بیائیم دست در دست کارگران میهنمان روز اول ماه مه را به روز تغییرات نوین را برای تحقق خواست‌های کارگران میهنمان، این صاحبان اصلی انقلاب و وفادارترین مدافعان خواست‌های اولیهٔ انقلاب بدل سازیم.