ایالات متحدۀ آمریکا به جنگ دامن می‌زند، چین میانجی صلح است
خوب به اطراف نگاه کنید. ایالات متحده بیش از هفتصد پایگاه نظامی در سراسر جهان دارد. و چین؟ هشت پایگاه نظامی. ایالات متحده در صدد تصویب بودجۀ نظامی تهاجمی به مبلغ نهصد میلیارد دلار برای سال مالی ۲۰۲۴ است. چین؟ دویست و بیست و پنج میلیارد دلار با دارا بودن چهار برابر جمعیت ایالات متحده. ایالات متحده بسیاری از کشورها را بمباران می‌کند، تحریم می‌کند و انسان‌های بی‌شماری را می‌کشد که بسیاری از مرگ‌ها در اثر کمبود مواد غذایی و داروست. و چین؟ حامی صلح است و همزمان صدها میلیارد صرف سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها و رشد اقتصادی در همۀ نقاطِ دنیا می‌کند.
روز دهم ماه مارس چرخشی زلزله‌وار در سیاست جهانی به‌وقوع پیوست. دولت ایالات متحده و کنسرن‌های رسانه‌ای بی‌اختیارش خمیازه‌ای کشیدند و به کار خود ادامه دادند.
پنج روز پیش ایران و عربستان اعلام کردند که روابط سیاسی فیمابین را احیا خواهند کرد و به این ترتیب به قطع رابطۀ سیاسیِ هفت ساله خاتمه خواهند داد. این امر گام بزرگی در مسیر صلحی احتمالی در خاورمیانه بین دو قدرت رقیب منطقه‌ای یعنی عربستان سعودی سنی و ایران شیعی است.
ولی اهمیت اصلی موضوع در احتمال دستیابی به صلح در خاورمیانه نیست. توافق‌نامۀ مزبور از سوی ایالات متحده که همیشه کنترل مطلق بر سیر وقایع خاورمیانه داشت به سرانجام نرسیده بلکه توسط دولت چین به تحقق پیوسته است. چین در گامی تاریخی به تسلطِ نقشِ میانجیگری ایالات متحده در خاورمیانه خاتمه داد.
عمو سام از امید ایجاد شده برای برقراری صلح در خاورمیانه خشنود نیست، به‌خصوص از این که چین، رقیب اصلی امریکا در رهبری بر جهان مبتکر آن بوده. سخنگویی از ایالات متحده با بی‌میلی اظهارنظر کرده و گفته است که نزدیک شدن دو کشور به یکدیگر مثبت است البته اگر ایرانِ بدعهد به تعهدات خود عمل کند. این حرف از سوی دولتی به زبان آورده شده که به‌ندرت به قول خود پایبند بوده است.
واقعیت این است که ایالات متحده به صلح در خاورمیانه علاقمند نیست. اگر چنین بود توافق‌نامۀ هسته‌ای با ایران را که صلح‌آفرین‌ترین ابتکار قرن حاضر بود دودِ هوا نمی‌کرد. برعکس ایالات متحده با حمایت از تشکیلِ ائتلافی با محوریت عربستان سعودی به تنش‌ها در خاورمیانه دامن زد. توافق‌نامه‌ای که با وساطت چین به سرانجام رسیده راهبرد ایالات متحده در منطقه را نابود کرد و به جهانیان نشان داد که چین حامی صلح است و نه آمریکا.
این چرخشِ زلزله‌وار در وقایعِ سراسر جهان به چشم می‌خورد. چین توافق صلحی ۱۲ ماده‌ای برای خاتمه دادن به جنگ روسیه و اوکراین ارائه داده که البته فوراً از سوی ایالات متحده رد شد. یگانه استدلالی که ایالات متحده دراین رابطه طرح کرد این بود که نمی‌توان به تلاش‌های صلحِ چین اعتماد کرد چون این کشور درصدد دادن تسلیحات به روسیه است. ایالات متحده مانند همیشه کوچک‌ترین دلیلی دالّ بر صحت این ادعای اغراق‌آمیز ارائه نداد. در حالی که خود بیش از سیزده ماه است که صدها میلیارد اسلحه را در اوکراین به باد فنا داده و موجب مرگ اوکراینی‌ها شده اساساً فاقد صلاحیت برای اظهارنظر در این خصوص است که چه کسی مجاز به دادن سلاح به چه کسی است.
خوب به اطراف نگاه کنید. ایالات متحده بیش از هفتصد پایگاه نظامی در سراسر جهان دارد. و چین؟ هشت پایگاه نظامی. ایالات متحده در صدد تصویب بودجۀ نظامی تهاجمی به مبلغ نهصد میلیارد دلار برای سال مالی ۲۰۲۴ است. چین؟ دویست و بیست و پنج میلیارد دلار با دارا بودن چهار برابر جمعیت ایالات متحده. ایالات متحده بسیاری از کشورها را بمباران می‌کند، تحریم می‌کند و انسان‌های بی‌شماری را می‌کشد که بسیاری از مرگ‌ها در اثر کمبود مواد غذایی و داروست. و چین؟ حامی صلح است و همزمان صدها میلیارد صرف سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها و رشد اقتصادی در همۀ نقاطِ دنیا می‌کند.
برگردیم به سئوال طرح شده در عنوان مقاله: چه کسی برندۀ قرن ۲۱ خواهد بود؟
مانند مسابقۀ اسب دوانی بین اسب «سکرتریات»** و دومین اسب پُرسرعت جهان، چین با بیست برابر سرعت در مسابقه برنده خواهد شد.
* https://antikrieg.com/aktuell/2023_03_16_dieusavermitteln.htm
** اسب سکرتریات که به‌نام «بیگ رد» نیز شناخته می‌شود یکی از بزرگ‌ترین اسب‌های مسلبقه در تاریخ است. این اسب در فهرست صد اسب مسابقات ایالات متحده در قرن بیستم دارای مقام دوم است. از ویکی پدیا فارسی (توضیح مترجم)