پاکستان نمونه‌ای معمولی از جنگ هیبریدی است و چندین دهه است که با آن مواجه می‌باشد. در جبهه اقتصادی، اجبار توسط نهادهای مالی بین‌المللی (IFI) تا جنگ روایت‌ها توسط رقیب اصلی: هند، همانطور که توسط ناظر اروپایی «اطلاع‌رسانی نادرست» DisInfoLab از طریق Indian Chronicles فاش شد، و تا نفوذ فیزیکی عوامل برای ایجاد خرابکاری و تروریسم در بلوچستان و کراچی.

اقتصاددانان چینی معتقدند که اقدامات اتخاذ شده باید در سال ۲۰۲۳ آهنگ رشد اقتصادی چین را به نمودار رشد سالانه تولید ناخالص داخلی ۵ تا ۶ درصد برگرداند. در «دویچه بانک» چین رشد تولید ناخالص داخلی چین را از ۳ درصد پیشنهاد شده در سال ۲۰۲۲ به ۴/۵ درصد در سال ۲۰۲۳ پیش‌بینی می‌کنند که نزدیک به نمودار تعیین‌شده در چین است. به‌طور قابل ملاحظه‌ای از اواسط سال ۲۰۲۳ زمانی که کاملاً نتایج کاهش اساسی محدودیت‌های به‌عمل آورده شده ضدِ کووید به‌طور کامل ظاهر شوند از سرگیری رشد اقتصادی پیش‌بینی خواهد شد.

هند از کمک ایالات متحده استفاده کرده است، اما قرار نیست به یک رعیت استراتژیک ایالات متحده تبدیل شود. هدف آن تحقق منافع استراتژیک خود است. تکیه بیش از حد به ایالات متحده چیزی نیست که هند می‌خواهد. بنابراین، حفظ روابط پایدار با چین یکی از جنبه‌های اصلی دیپلماسی قدرت رهبری هند است. با ظهور این دو کشور، منافع آنها به‌طور فزاینده‌ای درهم تنیده خواهد شد. مدیریت روابط با چین یک پیش نیاز مهم برای هند برای تحقق رویای یک قدرت بزرگ است. چین و هند به‌عنوان دو کشور بزرگ در حال توسعه، تلاش می‌کنند تا روابط خود را به شیوه‌ای بالغ و عاقلانه حفظ کنند.

مسکو به‌خوبی می‌داند که بی‌ثباتی قزاقستان تأثیر مستقیم بر روسیه دارد. از همین رو، واکنش فوری مسکو در ژانویه، غرب را شوکه کرد. به‌همین دلیل است که مسکو و آستانه خود را شرکای استراتژیک می‌نامند و توکایف از ما به‌عنوان «همسایگانی که خود خدا عطا کرده است» صحبت می‌کند.

«رسانه‌های مطرح» در جریان سفر اولاف شولتز به پکن، از انتقاد شدید چین نسبت به سیاست خارجی دولت آلمان چیزی متوجه نشدند. در عوض، شولتز سعی کرد حقایق را به‌گونه‌ای تغییر دهد که گویی چینی‌ها از او در مورد «تهدیدهای روسیه برای استفاده از سلاح هسته‌ای در جنگ اوکراین» حمایت کرده‌اند.

نکته برجسته بیستمین کنگره ملی اخیر حزب کمونیست چین، انتخاب مجدد شی جین پینگ به‌عنوان دبیرکل برای یک دوره پنج ساله دیگر بود. سنّت ایجاد شده توسط دنگ شیائو پینگ در دوران پس از مائوتسه تونگ کنار گذاشته شده است. این غیرمنتظره نبود و تا حد زیادی به‌عنوان تثبیت قدرت سیاسی توسط رهبر فعلی تعبیر شده است. این تا حدی درست است اما نه کاملاً. پیامدهای آن بسیار گسترده است.

دلیل اساسی اینکه چرا چین باید برای بدترین سناریو و حتی «طوفان‌های خطرناک» آماده باشد، این است که مدرنیزاسیون چین، که بسیار متفاوت از مدرنیزاسیون غربی است، چالش‌هایی را برای هژمونی حاکم بر نظم جهانی کنونی به‌همراه خواهد داشت. کارشناسان خاطرنشان کردند که این هژمونی و حامیان آن نمی‌خواهند و نمی‌پذیرند که چین موفق شود، زیرا این امر می‌تواند منجر به پایان سیستمی ‌شود که آنها برای تأمین ناعادلانه منافع خود ساخته‌اند.

نئولیبرالیسم غرب این کشورهای در حال توسعه را وامی‌دارد تا از ساختن سیستم اقتصادی ملی خود دست بکشند و در تمامی ‌عرصه‌ها به بازار بین‌المللی تکیه کنند. اما بازار بین‌المللی بی‌ثبات است. وقتی نوسانات بسیار شدید و قیمت نفت یا مواد خام بسیار بالا باشد، برای این کشورها، پرداخت با ذخایر ارزی دشوار است و منجر به عدم تعادل و در نتیجه نکول می‌شود.

علت کودتا را باید در نزدیکی سریلانکا به چین و روسیه دید. این کشور با کمک چین در مسیر توسعه افتاده بود، و به یاری چین (از طریق اجارۀ بندر‌ هامبانتوتا ــ و نه فروش آن به چین)، توانست بحران قبلی در مورد بدهی‌های دولتی را از سر بگذارند.
اخیراً، سریلانکا برای حل بحران سوخت خود با روسیه وارد مذاکره شده بود. قرار بود که تحویل سوخت از روسیه آغاز شود، کودتا بلافاصله پس از مذاکره رخ داد. (درست مشابه کودتای میدان، که چند ماه بعد از بازدید ویکتوریا نولاند از اوکراین آغاز شد).

هژمونی تک قطبی آمریکا در حال پایان است، مهم نیست که کاخ سفید بخواهد تا کی و چگونه آن را حفظ کند. از آنجایی که تشکیلات آمریکا جهان چندقطبی را نوعی چالش وجودی می‌داند، به‌نظر می‌رسد که ایالات متحده در نوعی «طرح B» ترجیح می‌دهد به‌جای استقبال از ظهور نظم جهانی چندقطبی تازه، برای یک دوقطبی جدید فشار بیاورد.

اِلبریج کولبی (نویسنده آمریکایی استراتژی دفاع ملی ۲۰۱۸) این موضوع را با جزئیات بیشتر در کتاب خود «استراتژی جلوگیری از نفوذ دشمن» شرح می‌دهد، او بر‌این اعتقاد است که ایالات متحده نمی‌تواند از نظر اقتصادی یا حتی در یک مسابقه تسلیحاتی با چین رقابت کند. کولبی با بهره‌گیری از نظریه مستعمل «تئوری دومینو» و اشاره به جاه‌طلبی‌های جهانی امپراتوری چین، معتقد است که اعتبار ایالات متحده به خطر افتاده است. لذا آمریکا باید جنگی را ترجیحاً بر سر تایوان آغاز کند، آن هم به‌گونه‌ای که بتوان تقصیر آن را به گردن خود چین انداخته و کوشش کند تا از طریق استفاده از یک «استراتژی الزام‌آور»، بقیه جهان را در یک «ائتلاف ضدِ هژمونیک» علیه چین گرد‌آورد.